خنده زمان

آه زمان ...

 همچنان چه بی رحمانه پنهان می کنی حضور را
 و چه سخاوتمندانه به تصویر میکشی گذرت را
 و من چه بی صدا به لبخند فاتحانه ات می نگرم
 و در آینه ات مکرر میشکنم...
 مرا زخم حسرتی بود از دیر باز
 و تو به تیرگی دستانت آن را پوشاندی
 و در آن کهن سیر تکرارت به نیستی کشاندی
 پوشش ریا و پژواک تنهایی
 در گریز از سنگلاخ های طاقت فرسا
 و راه امید و فرداهای دور
 و تو باز همچنان به سیر بی وقفه ات ادامه میدهی...